błyszcząca skóra na nogach
Kiedy skóra schodzi z twarzy, warto również przyjrzeć się swojej codziennej diecie oraz zrezygnować z używek. Przyczyną nadmiernego łuszczenia i rogowacenia naskórka oraz suchych plam na skórze mogą być ponadto: uwarunkowania genetyczne, przewlekły stres czy niewystarczająca dzienna podaż płynów.
Przy każdym skurczu serca bogata w tlen krew wtłaczana jest do tętnic, które rozprowadzają ją po całym ciele. Tkanki częstują się tlenem oraz substancjami odżywczymi i wykorzystana w ten sposób krew wraca żyłami do serca. Taka praca trwa nieustannie, w dzień i w nocy. Tętnicami krew płynie szybko i pod dużym ciśnieniem. Żyłami porusza się znacznie wolniej, bo płynie "pod górę". U dorosłego człowieka serce znajduje się ponad metr nad ziemią i ten dystans ma do pokonania krążąca w organizmie krew. Nie jest to łatwe zadanie. Krew musi przecież pokonać siłę grawitacji. Żeby krew popłynęła ku górze, potrzebuje wsparcia. Gdy chodzimy, biegamy, nasze mięśnie rytmicznie się kurczą i uciskają żyły. To tak, jakbyśmy chcieli usunąć wodę z gumowego węża ściskając go dłońmi. Możemy to zrobić, ale gdy tylko zwolnimy ucisk, woda w wężu opadnie na dół. Podobnie działoby się w żyłach, gdyby nie... zastawki, czyli maleńkie fałdki wewnętrznej błony naczyń. Zamykają się, gdy krew płynąca w górę do serca próbuje się cofać ku dołowi. Gdy system zawodzi Jeżeli mamy słabe mięśnie, mało się ruszamy i zastawki są uszkodzone (możemy się urodzić ze zniszczonymi zastawkami lub mogą się "zepsuć" na skutek zakrzepowego zapalenia żył), krew zaczyna się cofać. Wtedy wzrasta ciśnie krwi, która z coraz większą siłą naciska na ściany żył w nogach. Żyły rozszerzają się i jak rozciągnięta sprężyna nie wracają do swego pierwotnego kształtu. Tak powstają żylaki, czyli nieprawidłowe poszerzenia żył. Z czasem skóra nad nimi staje się coraz cieńsza, napięta i błyszcząca. Nabrzmiały, wypełniony niedotlenioną krwią żylak, widoczny jest pod skórą jako niebieskawa, czasem upstrzona zgrubieniami, kręta linia. Gdybyśmy połączyli ze sobą wszystkie naczynia, którymi płynie krew w jednej nodze, otrzymalibyśmy rurkę o długości około 100 km. To nie pomyłka. Część żył w nogach schowana jest głęboko i tworzy tzw. układ żył głębokich. Część zaś biegnie blisko powierzchni skóry i te nazywane są żyłami powierzchownymi. Te oba układy łączą poprzeczne żyłki przez fachowców określanie jako perforatory. Naczyniami powierzchownymi płynie niewiele ponad 10 proc. krwi żylnej z nóg, ale to właśnie w nich powstają żylaki. Najczęściej na żyle odpiszczelowej, biegnącej od kostki przyśrodkowej (wewnętrznej) aż do pachwiny, nieco rzadziej na żyle odstrzałkowej, ciągnącej się od kostki odśrodkowej (zewnętrznej) do kolana. Jeżeli zastawki w żyłach głębokich są słabe, to cofająca się krew perforatorami, czyli poprzecznymi żyłkami, przedostaje się do żył powierzchownych. Wzrasta w nich wtedy ciśnienie i z czasem tworzą się żylaki. Specjaliści nazywają je wtórnymi. Jednak w ok. 95 proc. przypadków dokuczają nam żylaki pierwotne, które też tworzą się w żyłach powierzchownych, ale przy dobrze funkcjonujących zastawkach żył głębokich. Zaczyna się od pajączka Rzadko kiedy kojarzymy uczucie ciężkich nóg i opuchnięte wieczorem kostki z żylakami. Tymczasem tak niewinnie może zaczynać się choroba żylakowa, którą poprzedza okres przedżylakowy. Objawia się tym, że nogi są ciężkie, zmęczone, a pod koniec dnia puchną one w okolicy kostek. Obrzęki powiększają się, np. po gorącej kąpieli, nasilają się podczas miesiączki (to wpływ hormonów). Po większym wysiłku statycznym, tzn. gdy długo się stoi lub siedzi w jednej pozycji, odczuwa się dotkliwy ból w nogach. Fachowcy nazywają go chromaniem żylnym. Poza tym na nogach pojawia się coraz więcej "pajączków". Ten etap choroby może trwać wiele lat. W miarę powiększania się żylaków, można odczuwać bóle i skurcze nóg, które nie ustępują nawet po nocnym wypoczynku. Czasem, wzdłuż zmienionej chorobowo żyły, pojawiają się miękkie uwypuklenia, których wielkość zależy od położenia nóg (gdy trzyma się nogi w górze – żylaki zanikają, gdy się stoi – pojawiają się). Z upływem czasu widoczne są tzw. zaburzenia tkankowe, czyli brązowe przebarwienia na skórze, wypryski żylakowe i zapalenia tkanki podskórnej. Nad kostkami pojawia się tzw. twardzina - skóra twardnieje, wygląda jak kora drzewa. Najdokuczliwszym objawem zaawansowanej choroby żylakowej są owrzodzenia podudzi. Są to trudno gojące się, bolesne rany, które tworzą się wzdłuż zmienionych przez chorobę żył. Najczęściej nad wewnętrznymi kostkami nóg. Co sprzyja żylakom? Skłonność do powstania żylaków jest genetyczna. Można je odziedziczyć nie tylko po swojej matce, ale nawet po babce lub prababce. Ale na ich pojawienie się mają wpływ także inne czynniki: rasa – biała, Murzynki nie miewają żylaków, płeć - pięć razy częściej chorują kobiety niż mężczyźni, przebyte ciąże, zaburzenia hormonalne oraz stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych i hormonalnej terapii zastępczej, mało aktywny tryb życia: brak ruchu, siedzenie po kilka, kilkanaście godzin dziennie (zwłaszcza z nogą założoną na nogę), praca wymagająca wielogodzinnego stania, np. fryzjer, chirurg, kelner, noszenie obcisłych ubrań, a zwłaszcza podkolanówek, pończoch czy skarpet ze ścisłym ściągaczem, chodzenie w butach na wysokim obcasie lub botkach uciskających kostkę, nadwaga i otyłość, dieta uboga w błonnik i niedobory witaminy C, przewlekłe zaparcia, palenie papierosów, nadużywanie wysokoprocentowego alkoholu. Żylak nie znika sam Jeżeli żylaki już zaczęły się tworzyć, nie można całkowicie zatrzymać tego procesu. Żylaki trzeba leczyć, tak jak każdą inną chorobę. Jednym ze sposobów zachowawczego leczenia żylaków jest kompresjoterapia, czyli leczenie uciskiem. Metodę tą zaleca się w przypadku wystąpienia obrzęku, kontaktowego zapalenia skóry (związanego z przewlekłą niewydolnością żylną) lub owrzodzenia żylnego. W kompresjoterapii używa się specjalistycznych, dostępnych w aptekach, pończoch elastycznych o stopniowanym ucisku ucisku lub bandaży elastycznych. Przeciwwskazaniem do jej stosowania jest przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych (np. w wyniku zmian miażdzycowych lub na skutek cukrzycy), źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, nietolerancja na materiał z którego wykonane są wyroby. Gdy leczenie zachowawcze nie przynosi efektu, warto skontaktować się z chirurgiem (konsultację chirurgiczną zaleca się również m. in. w przypadku przebytej zakrzepicy żył powierzchownych lub gdy nastąpiło pęknięcie żylaka, a także ze względów estetycznych). Wizyta u specjalisty zaczyna się od zebrania dokładnego wywiadu. Potem lekarz dokładnie ogląda całe nogi. Ocenia wielkość żylaków, a także śledzi przebieg żył powierzchownych. Zwraca uwagę na stan skóry, czy jest zdrowa, ciepła czy zmieniona - zaczerwieniona bądź blada z przebarwieniami. Sprawdza, czy występują obrzęki. Wodząc palcami wzdłuż żył wyczuwa w nich np. stwardnienia, zgrubienia. Może też wyczuć falę przepływającej krwi i zorientować się, czy zastawki są sprawne i nie pozwalają się krwi cofać. To jednak tylko wstępna diagnoza. W swoim gabinecie lekarz może również przeprowadzić dodatkowe, proste testy. Próba opaskowa - Trendelenburga Pacjent leży z nogą uniesioną do góry. Lekarz masuje mu nogę w taki sposób, jakby chciał całą krew "wycisnąć" do brzucha. Następnie wysoko na udo zakłada opaskę uciskową. Po chwili pacjent wstaje. Noga jest gładka, nie widać żylaków. Specjalista zwalnia opaskę, krew cofa się i błyskawicznie pojawiają się żylaki. Świadczy to o niewydolności zastawek przy ujściu badanej żyły. Próba marszowa - Perthesa Gdy pacjent stoi, lekarz zakłada wysoko na jego udzie gumową opaskę uciskową. Przez 20-30 minut pacjent musi chodzić. W tym czasie krew z żył powierzchownych jest przez pracujące mięśnie wyciskana do żył głębokich. Jeżeli po kilkudziesięciu minutach żylaki "znikną", będzie to świadczyło, że zastawki żył głębokich są wydolne, bo zatrzymują krew. To ważne, bo jeśli w czasie operacji zostanie usunięty pień i gałęzie żyły powierzchownej, jej zadania będzie musiała przejąć żyła głęboka. Musi więc być w dobrym stanie. Badanie duplex-doppler To nowoczesne badanie USG jest niezwykle precyzyjne. Gdy pacjent stoi, siedzi i leży, lekarz wodzi po skórze głowicą aparatu dopplerowskiego. Na monitorze widzi czy zastawki są sprawne, zdrowe, a w żyłach nie ma zakrzepów. Może też przyjrzeć się, czy krew płynie bez przeszkód i pod dobrym ciśnieniem – odpowiednie kolory na ekranie oznaczają, czy przepływ w badanym miejscu żyły jest prawidłowy. Np. gdy na wykresie widocznym na monitorze pojawia się kolor czerwony, to znaczy, że krew płynie szybko, bez przeszkód; gdy pojawia się kolor niebieski – krew ledwo przeciska się przez żyłę (być może w tym miejscu są zakrzepy). Dzięki badaniu duplex-doppler można ocenić stan żył głębokich i powierzchownych. Jak się leczy żylaki? Zanim chirurg podejmie decyzję, jaką metodą trzeba leczyć żylaki, zleca jeszcze wykonanie morfologii i badanie krzepliwości krwi. Duże żylaki usuwa się operacyjnie, nieco mniejsze – obliteruje (wstrzykuje się do chorych naczyń środek, który je zamyka), a całkiem małe i tzw. pajączki można niszczyć laserem lub metodą photo-derm (naświetalnie i niszczenie chorego naczynia). Na każdym etapie rozwoju choroby żylakowej można przeprowadzić operację usunięcia zmienionej żyły. Do operacji nie ma wielu przeciwwskazań. Zabiegów nie wykonuje się jednak, gdy: niedrożne są żyły głębokie, które po usunięciu żył powierzchownych powinny przejąć ich pracę, w czasie badań wykryto chorobę zakrzepowo-zatorową; urwanie się w czasie operacji zakrzepu mogłoby doprowadzić do tak groźnych powikłań, jak zawał serca czy udar mózgu, nie pozwala na to ogólny stan zdrowia, np. świeżo przebyty zawał serca, zaawansowana cukrzyca, nadczynność tarczycy. Wybór metody Chirurdzy zwykle wybierają jedną z trzech metod operacyjnych. Różnice między tymi metodami polegają na użyciu innych narzędzi lub innej techniki wykonania zabiegu. Stripping, czyli metoda Babcocka Usuwa się główny pień żylny i odchodzące od niego gałęzie żylne. Przy usuwaniu żyły odpiszczelowej chirurg najpierw robi dwa ok. 5-centymetrowe nacięcia na nodze: w pachwinie i przy kostce (przy usuwaniu żyły odstrzałkowej nacięcia robi się tuż pod kolanem i w okolicy kostki). Następnie do chorej żyły wprowadza – zwykle od strony kostki – miękką, metalową linkę, tzw. stripper, przecina i podwiązuje żyłę i jednym szarpnięciem wydobywa ją na zewnątrz. Żeby usunąć gałęzie żylne, musi jeszcze na nodze, wzdłuż przebiegu pnia żylnego, wykonać kilka, kilkanaście 1-2 centymetrowych nacięć, przez które w podobny sposób wyciągnie odgałęzienia usuniętego pnia. Na cięcia zakłada się szwy, które zdejmuje się zwykle po 7 dniach. Stripping trwa około godziny. Zabieg przeprowadza się w szpitalu, w znieczuleniu ogólnym lub zewnątrzoponowym (blokuje się czucie od pasa w dół). Po operacji już następnego dnia można wstać i chodzić. Przez kilka dni bolą nacięcia, ale dolegliwości można łagodzić środkami przeciwbólowymi. Przez miesiąc widoczne są krwiaki. W tym czasie chorą nogę owija się elastycznym bandażem od pachwiny aż po palce stopy. Przez kolejne 3 tygodnie trzeba nosić specjalne rajstopy uciskowe. Niestety, po licznych, sporych nacięciach pozostają blizny. Cena zabiegu w gabinecie prywatnym to ok. 1,3 – 4 tys. zł Miniflebektomia, czyli metoda Millera i Varady’ego Przypomina nieco stripping. Pierwszy etap operacji – usunięcie pnia żylnego – ma taki sam przebieg, jak w metodzie Babcocka. Drugi etap – usunięcie gałęzi żylnych, można przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym. Wzdłuż przebiegu pnia żylnego wykonuje się minimalne, 2-3 mm nacięcia, przez które narzędziem przypominającym szydełko wyciąga się małe odgałęzienia. Nie zakłada się szwów, a nacięcia zakleja się na kilka dni specjalnym plastrem. Później prawie nie ma po nich śladu. Po operacji można wrócić do domu. Po zabiegu wykonanym tą metodą obowiązują podobne zasady rekonwalescencji jak po strippingu. Cena zabiegu: ok. 1,5 – 2 tys. zł. Kriostripping, czyli metoda La Piverte’a Wzdłuż przebiegu pnia żylnego wykonuje się kilka 2-3 mm nacięć. Przez nacięcie wprowadza się do żyły specjalną sondę, pokrytą na końcu 24 karatowym złotem. Sonda połączona jest przewodem ze specjalnym aparatem, w którym jest podtlenek azotu. Gdy sonda dotrze do miejsca wyznaczonego przez lekarza, jej końcówka błyskawicznie zostaje schłodzona do minus 80-100 st. C. Kawałek żyły przykleja się do niej i zostaje wyciągnięty na zewnątrz. Przez następne mikronacięcie znowu do żyły wprowadza się sondę i procedura powtarza się. Kawałeczek po kawałeczku usuwa się główny pień żylny. Przez te same małe nacięcia można usuwać odgałęzienia żylne. Jeśli żylak jest kręty i sondą trudno jest wejść do środka zmienionej chorobowo żyły, poszczególne jej kawałki można "przyklejać" do zamrożonej końcówki sondy i wyciągać na zewnątrz. Do zabiegu stosuje się znieczulenie ogólne lub miejscowe. Operacja trwa około godziny. Po zabiegu pacjent wraca do domu. Przez około 2 tygodnie powinien chodzić w opatrunku uciskowym (elastyczny bandaż), a potem w specjalnych rajstopach uciskowych. Cena zabiegu: ok. 2-2,5 tys. zł. Skleroterapia (obliteracja) To nieoperacyjna metoda leczenia żylaków. Zabieg ten stosuje się na żyłach o małym przekroju (także, gdy na nogach są tzw. pajączki). Do zmienionej chorobowo żyły lekarz wstrzykuje (czasem kilkakrotnie, w odstępach 7-10 dni) środek, który powoduje zrośnięcie jej ścian. Następnie nogę bandażuje. Ściśnięta żyła pod działaniem podanego preparatu zarasta. Krew wybiera sobie nowy szlak, co odbywa się bez szkody dla krążenia. Zabieg trwa krótko,10-30 minut, i może być przeprowadzony w warunkach ambulatoryjnych. Po zabiegu pacjent powinien chodzić, ale opatrunek uciskowy musi nosić nawet do 2 tygodni. Cena zabiegu: ok. 100-150 zł. Sposoby na pajączki Laseroterapia Chore naczynia można również niszczyć laserem. W różnych miejscach lekarz naświetla punkty połączeń naczyń i kilka miejsc na przebiegu naczyń. W taki sposób chore naczynia zostają zniszczone. Laser emituje taką długość fali świetlnej, która jest pochłaniana wybiórczo przez hemoglobinę. Laseroterapii nie trzeba się więc bać, bowiem tkanki otaczające w niewielkim stopniu narażone są wysoką temperaturę (choć zdarzają się mikrooparzenia tkanek). Po laseroterapii przez 6 tygodni nie wolno się opalać, by nie powstały trwałe przebarwienia na skórze. Cena zabiegu: ok. 1 tys. zł Photo-Derm Specjalne urządzenie wytwarza impulsowo strumień światła (inny niż w przypadku lasera), który podgrzewa tkankę do wysokiej temperatury, powodując zniszczenie chorych naczyń. Najpierw skórę pacjenta smaruje się kremem znieczulającym, a potem zimnym chłodzącym żelem (tak jak przed badaniem USG), a potem do określonego miejsca na nodze pacjenta przykłada się prostokątną końcówkę z kryształu. Specjalna długość fali świetlnej idzie tylko w naczynia, a nie w skórę czy tkanki otaczające, i zamyka je. Photo-Derm nadaje się do leczenia zarówno małych "pajączków", łagodnych zmian naczyniowych i mniejszych żylaków. Przed zabiegiem skóra nie powinna być opalona, a po zabiegu, podobnie jak po laseroterapii, nie wolno opalać się przez 6 tygodni. Nie nakłada się żadnych bandaży uciskowych. Pacjent po zabiegu może iść do domu. Musi jedynie bardziej dbać przez pewien czas o higienę podrażnionej skóry, by nie dopuścić do zakażeń bakteryjnych. Ale taka sama wskazówka obowiązuje przy każdej metodzie usuwania żylaków. Cena zabiegu: ok. 1 tys. zł. Po zabiegach Główna zasada, której należy przestrzegać po leczeniu żylaków brzmi: wykonuj sumiennie wszystkie zalecenia operującego lekarza. Niektóre z nich są ogólne i dotyczą wszystkich pacjentów. Żeby nie dopuścić do powstania zakrzepów w żyłach, należy jak najszybciej zacząć chodzić. Zwykle przez 4-14 dni trzeba nosić opatrunek uciskowy, który z czasem można zamienić na specjalnie dobrane (do obwodu nogi) pończochy lub rajstopy obciskające. Przez jakiś czas należy przyjmować leki zapobiegające powstaniu zakrzepów. 1-2 tygodnie po operacji warto zdecydować się na masaże (także hydromasaże) usprawniające krążenie krwi w układzie żylnym. W okresie rekonwalescencji (ok. 6 tygodni) nie wolno się intensywnie opalać. Nie trzeba zupełnie unikać słońca, nie można jednak leżeć "plackiem" na plaży rozgrzanej jak patelnia. Ponieważ żyły nie lubią wysokich temperatur, zarówno ci, którzy mają tendencję do żylaków, chorują na żylaki lub są po operacji ich usunięcia nie powinni chodzić do sauny. Po zabiegach nie powinno się nosić ciężarów, zbyt długo stać czy siedzieć i chodzić na wysokich obcasach. Ze zmianami skórnymi, jakie towarzyszą żylakom, np. przebarwieniami, bliznami po zabiegach pozostałościami twardziny, trzeba zgłosić się do dermatologa. Gdy nie leczy się żylaków... Może dojść do powikłań groźnych nawet dla życia. Najczęstsze z nich to: owrzodzenia podudzi: gdy niedotleniona krew zalega w żyłach, zaczyna maleńkimi naczyniami krwionośnymi przesączać się do tkanki tłuszczowej i podskórnej. To tak, jakby gąbka coraz bardziej nasączała się wodą. Najpierw w okolicy kostek pojawiają się krwawe wybroczyny, a potem dochodzi do postępującego obumierania nadmiernie wypełnionych (nasączonych) niedotlenioną krwią tkanek. Tak powstaje bolesne i trudne do wygojenia owrzodzenie. Z tego ogniska zapalenie może rozprzestrzenić się na cały organizm. Krwotok: skóra nad żylakiem jest cienka i sucha jak pergamin. Gdy ciśnienie krwi w zmienionej przez chorobę żyle niebezpiecznie wzrośnie, jej ścianki mogą tego nie wytrzymać. Pęka żylak i skóra nad nim. Dochodzi do krwotoku, który trudno opanować. W takim przypadku, by nie doszło do wykrwawienia, trzeba jak najszybciej wezwać pogotowie, położyć się i jak najwyżej unieść nogę do góry. Zakrzepy i zatory: gdy krew zalega w żyłach, powstają zakrzepy. W pewnym momencie może dojść do oderwania takiego zakrzepu od ściany naczynia. Wraz z krwią powędruje on w kierunku serca. Może zatkać jedną z ważnych tętnic, a konsekwencją zatoru może być zawał serca, udar mózgu czy blokada płuc. Jeśli ktoś raz miał żylaki, może je mieć po raz kolejny w innym miejscu. Skuteczną metodą zapobiegania im jest noszenie w ciągu dnia specjalnych podkolanówek, pończoch lub rajstop, które, uciskając w odpowiednich miejscach nogę nie dopuszczają, by krew wracała przez niedomykające się zastawki i zalegała w żyłach. Powinien je indywidualnie dobrać lekarz. W tym celu wypoczętą nogę pacjenta mierzy w wielu miejscach, w kostce, łydce, pod kolanem i w środkowej części uda (przy rajstopach także w okolicy pachwiny i w talii). Tak dobiera się rozmiar rajstop. Rajstopy słabiej obciskające nogi powinny nosić osoby, które rodzinnie są obciążone skłonnością do żylaków. Panie nie muszą się obawiać, że przeciwżylakowe rajstopy będą szpecić nogi. Można je kupić w wielu kolorach lub takie, które nie różnią się od zwykłych rajstop. Odstraszać może tylko ich cena, ok. 100 zł. W trosce o żyły Wszyscy, którzy chcą uniknąć żylaków, a przede wszystkim osoby z rodzinna skłonnością do ich powstawania, powinni więcej uwagi poświęcać swoim nogom. Zmianą trybu życia można trochę oszukać genetykę i nie dopuścić do rozwoju choroby. Co należy robić? Unikaj długiego stania i siedzenia. Jeżeli w pracy musisz stać, to przestępuj w miejscu z nogi na nogę, co jakiś czas tup mocno piętą (wymusza to nieco przepływ krwi w kierunku serca), co godzinę wykonaj po kilka przysiadów. Jeżeli pracujesz siedząc - staraj się często zmieniać pozycje i nie zakładaj nogi na nogę. Dobierz sobie wygodne krzesło (siedzisko nie może uciskać na uda, a stopy nie mogą wisieć w powietrzu). Jeżeli pracujesz siedząc wiele godzin przy biurku, postaw pod nim stołeczek i oprzyj na nim wyciągnięte nogi. Odpoczywaj z nogami uniesionymi do góry. W ciągu dnia staraj się chociaż kilka razy po kilka minut spędzić w tzw. pozycji amerykańskiej, czyli z wyciągniętymi nogami i stopami powyżej linii serca, np. opartymi o ścianę czy oparcie drugiego krzesła. Do snu wkładaj pod pięty wałek lub małą poduszkę. Zrzuć nadwagę. Im więcej ważysz, tym trudniejsze jest prawidłowe krążenie i wzrasta ryzyko zastoju krwi w żyłach nóg. Dietą i ćwiczeniami pozbądź się zbędnych kilogramów. Skonsultuj z lekarzem zażywanie hormonów. Niezależnie od tego, czy stosujesz pigułki antykoncepcyjne, czy hormonalną terapię zastępczą. Rzuć palenie. Albo przynajmniej ogranicz je radykalnie. Nikotyna wpływa na zwężenie i zwapnienie żył; jeśli stosujesz hormonalne pigułki antykoncepcyjne i palisz, ryzyko pojawienia się żylaków się zwiększa. Unikaj wysokich temperatur. Ciepło powoduje rozszerzenie żył. Nie chodź więc do sauny, nie bierz gorących kąpieli, nie opalaj się leżąc plackiem, nie depiluj nóg gorącym woskiem. Zimą zmieniaj w pracy kozaki czy botki na półbuty. Wybieraj odpowiednie buty. To znaczy takie, które mają szersze noski i obcas nie za wysoki i nie za niski. Idealny ma 3-4 cm wysokości. Jeżeli masz płaskostopie poprzeczne lub podłużne, dopasuj do zakrytego buta wkładki i noś je. W płaskich butach ciężar ciała tak obciąża stopę, że utrudnione jest krążenie krwi, a w butach z obcasem ponad 5 cm dochodzi do blokady mięśni łydek i zastoju krwi w żyłach. Uprawiaj sport. Więcej ruszaj się i ćwicz, to poprawia krążenie i wzmacnia mięśnie. Wskazane są zwłaszcza skoki na skakance, a na leżąco tzw. rowerek i nożyce. Ćwiczenia wykonuj co najmniej po 10 minut dziennie. Wsiadaj na rower, pływaj, biegaj. Jeżeli tylko masz okazję, to maszeruj w terenie, a w domu po gumowym dywaniku z wyrostkami (tzw. jeżyk lub fakir). Dbaj o zdrowy ubiór. Zrezygnuj z noszenia obcisłej bielizny i spodni. Nie zakładaj skarpet czy samonośnych pończoch z mocnymi ściągaczami. Zmień dietę. Przejdź na niskokaloryczną dietę i zrezygnuj z produktów zawierających wysoko oczyszczone węglowodany (ciasta, słodycze). Jedz natomiast jak najwięcej produktów bogatych w błonnik (jest on w świeżych warzywach i owocach, pełnoziarnistym pieczywie). Do menu włącz również otręby - co najmniej łyżeczkę dziennie - i czosnek. Jedz paprykę, morele, wiśnie, w których są witaminy C i B6, uszczelniające ściany żył. Pij ok. 2 l dziennie niegazowanej wody mineralnej. Hartuj żyły. Rano i wieczorem weź przemienny prysznic. Zacznij od ciepłej wody, potem rób zmiany: ciepła – chłodna woda, i zakończ znowu ciepłą (ale nie gorącą) wodą. Ciepły natrysk powinien trwać 2-3 razy dłużej niż chłodny. Rób masaże nóg. Zwłaszcza przed snem i rano, zaraz po obudzeniu. Masuj nogi dłonią lub miękką gąbką w kierunku od palców stóp do pachwin (zawsze do serca). Wieczorem możesz wykonać masaż używając żelu lub maści.Wyglądają one następująco: 1. Zarówno ciemne, jak i lekko brązowe plamy na skórze twarzy o symetrycznym charakterze to melasma, która pojawia się w ciąży. Zwykle rozmieszczona jest wokół ust, na czole i skroniach oraz w pobliżu oczu. Uznaje się, że częściej dotyka brunetki z ciemną karnacją.Doskwierają ci bóle i obrzęki nóg? Do tego dochodzi uczucie ciężkości i zaczerwieniania? Swój stan tłumaczysz oczywiście przemęczeniem oraz siedzącą pracą. Tymczasem przyczyny takich objawów mogą być naprawdę bardzo różne. Od zaburzeń układu krążenia, niewydolności nerek, po reakcję na niektóre leki. Powodem może być też zakrzepica — choroba, której nie wolno lekceważyć. Bóle i obrzęki nóg mogą mieć różne przyczyny: zakrzepica, choroba serca, a może niewydolność nerek Zakrzepica – choroba nazywana „cichym zabójcą” Jakie objawy mogą świadczyć o rozwoju zakrzepicy Na czym polega leczenie zakrzepicy? Kto jest w grupie ryzyka? Zakrzepica i jej diagnostyka Bóle i obrzęki nóg mogą mieć różne przyczyny: zakrzepica, choroba serca, a może niewydolność nerek – Obrzęki nóg są bardzo częstym objawem niewydolności krążeniowej. Początkowo nogi puchną tylko wieczorem. W miarę postępu choroby obrzęki pojawiają się już zarówno w godzinach wieczornych, jak i nad ranem. Wywołane miażdżycą przewlekłe niedokrwienie nóg również sprzyjać będzie powstawaniu opuchlizny i bólu kończyn dolnych. W pierwszym okresie może on dokuczać tylko przy chodzeniu, potem pojawi się także podczas siedzenia czy leżenia. Nogi osoby cierpiącej na niedokrwienie są też często blade i dzieje się w zaburzeniach układu moczowego. Przy chorobach nerek, oprócz zmiany częstotliwości oddawania moczu, występuje również opuchlizna, nie tylko nóg, ale i całego ciała. Jest to najczęściej wynikiem zatrzymania się wody i sodu w organizmie. Takie dolegliwości bywają ponadto skutkiem działania wybranych leków, szczególnie tych, których zażywanie będzie powodować zastój wody. Negatywną reakcję mogą wywołać np. niektóre leki na nadciśnienie, leki przeciwzapalne oraz hormony. Czasem opuchlizna jest odpowiedzią naszego ciała na konkretny składnik danego medykamentu, na który jesteśmy uczuleni. O tym jak wielu Polaków ma kłopoty z kręgosłupem wiadomo nie od dziś! One również mogą być przyczyną uczucia dyskomfortu w nogach. Problemy z kręgosłupem są najczęściej rezultatem urazu przebytego w przeszłości lub zmian zwyrodnieniowych, co jest już związane ze starzeniem się organizmu. Kolejnym schorzeniem mogącym wywoływać podobne objawy będzie zakrzepica. Choroba ta może pociągać za sobą poważne konsekwencje, jeśli nie jest właściwie leczona. Zakrzepica – choroba nazywana „cichym zabójcą” Żylna choroba zakrzepowo- zatorowa, zwana też zakrzepicą jest poważną chorobą, polegającą na zaburzeniach krzepnięcia krwi. Schorzenie to może wywołać trombofia wrodzona (genetycznie uwarunkowana podatność na zakrzepicę) i mutacja V Leiden, czyli zmutowany czynnik krzepnięcia krwi, bądź też mutacja genu protrombiny. Dla pacjentów z zakrzepicą szalenie niebezpieczne są przede wszystkim tworzące się zakrzepy. Mają one najczęściej postać zbitych krwinek, które przylepiły się do ściany naczynia, bądź też białka lub tzw. włóknika. Zakrzep prowadzi do zwężenia się naczynia krwionośnego, co sprawia, że krew nie jest w stanie swobodnie w nim przepływać. Czasem dochodzi do oderwania się takiego zakrzepu i jego popłynięcia wraz z prądem krwi do ważnych narządów wewnętrznych. Właśnie w taki sposób powstaje np. zator płucny, który jest już stanem zagrażającym życiu chorego. Jakie objawy mogą świadczyć o tym, że w twoim ciele doszło do rozwoju zakrzepicy? Zakrzepica — jakie objawy mogą świadczyć o jej rozwoju Zakrzepica może dawać objawy podobne do tych, jakie omówiliśmy już na początku artykułu. Tym co powinno wzbudzić Twój niepokój będą zatem: Obrzęki i bóle kończyn Zaczerwienienie skóry kończyn Duszności i bóle w klatce piersiowej Nie wszystkie z wymienionych wyżej objawów muszą występować jednocześnie. Czasem choroba w ogóle nie daje o sobie znać. To dlatego o zakrzepicy często mówi się „cichy zabójca”. Zakrzepica — na czym opiera się leczenie chorych żył W leczeniu zakrzepicy stosuje następujące metody: Podawanie leków przeciwzakrzepowych, które hamują rozrost skrzepów i zapobiegają powstawaniu nowych Rozpuszczanie obecnych zakrzepów Operacje chirurgiczne Zakładanie specjalnych opasek i podkolanówek uciskowych Kto jest w grupie ryzyka? Zakrzepica i jej diagnostyka Zakrzepica grozi przede wszystkim osobom prowadzącym niezdrowy tryb życia, a więc osobom otyłym, palaczom oraz wszystkim stroniącym od aktywności fizycznej. Szczególną czujność powinny również zachować kobiety stosujące lub zamierzające stosować antykoncepcję hormonalną. Warto zbadać się na obecność zakrzepicy jeśli planujemy dłużą podróż lub operację, po której będziemy długo unieruchomieni. No dobrze, ale jak sprawdzić czy za rozwojem zakrzepicy nie stoją wspomniane mutacje genetyczne? To proste! Wykonać test DNA w kierunku trombofilii wrodzonej, który jednoznacznie potwierdzi lub wykluczy obecność zmian genetycznych, które podnoszą ryzyko rozwoju zakrzepicy. Sama chorobę, bo trombofilia jeszcze chorobą nie jest, diagnozuje się kilkoma sposobami — przy pomocy tzw. USG Dopplera, które bada przepływ krwi w żyłach lub testami biochemicznymi, sprawdzającymi poziom specyficznych substancji w organizmie pacjenta, tzw. poziom D‑dimerów. Ciekawe artykuły: Zakrzepica w podróży — objawy i sposoby zapobiegania Zakrzepica u dzieci Zakrzepica w ciąży — jak ją rozpoznać i jej zapobiegać? Autor: Natalia Jeziorska — redaktor medyczny Zdjęcie: