Zgodnie ze wzorcem Labrador ma krótką, twardą, bardzo gęstą, nieprzemakalną sierść, podszytą gęstym obfitym podszerstkiem. Zgodnie ze wzorcem sierść powinna być gładka i przylegająca do ciała, bez fali lub frędzli. Ogon bez śladu pióra. Umaszczenie: całkowicie czarne, żółte lub czekoladowe. Kolor żółty obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego, jak u lisa. Dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu. Pielęgnacja sierści Pielęgnacja labradora nie jest kłopotliwa, trzeba się jednak liczyć z tym, że pies, zwłaszcza w okresie linienia, gubi dość znaczne ilości włosa. Jest to jednak problem łatwy do rozwiązania – wystarczy bardzo dokładne i regularne szczotkowanie, które pozwoli usunąć martwą sierść zanim powbija się w nasze dywany i kanapy. Sierść wypada, kiedy jest zniszczona i przesuszona. Trzeba ją zatem bardzo regularnie odżywiać: przynajmniej 2-3 razy w tygodniu spryskiwać odżywką zawierającą wysokiej jakości olejki, a po każdej kąpieli zawsze nakładać balsam regenerujący. Przy takiej pielęgnacji włos bardzo się wzmocni, stanie się bardziej elastyczny i będzie miał mniejszą tendencję do wypadania. YADIGAR YERS Herbu Zadora i YUNWU SHAN Herbu Zadora Szczotkowanie Ze względu na wypadający włos, psa trzeba jak najczęściej szczotkować twardą włosianą szczotką o dosyć gęstej, równej szczecinie, najlepiej ustawionej prostopadle do obudowy, bo taka szczotka całą powierzchnią przylega do ciała i najlepiej wyczesuje martwą sierść. Bardzo dobrze sprawdza się również szczotka gumowa o miękkich, elastycznych końcówkach, dostosowana wielkością do rozmiarów psa. W przypadku bardzo obfitego podszerstka przyda się do jego wyczesywania szczotka metalowa typu slicker, z dużą ilością zagiętych drucików. Nadmiar podszerstka można również wyczesać gęstym grzebieniem, który często usunie go lepiej niż jakakolwiek szczotka. Trzeba pamiętać, że psy krótkowłose szczotkuje się i czesze zawsze z włosem, ponieważ czesząc pod włos niszczy się sierść. Tak jak w przypadku innych psów, sierść przed szczotkowaniem trzeba koniecznie spryskać odżywką, najlepiej zawierającą naturalne olejki, ponieważ ten typ owłosienia jest szczególnie podatny na przesuszenie, wskutek czego włos traci elastyczność, staje się matowy i łamliwy. BABY LION Z Grodu Hrabiego Malmesbury Kąpiel Częstotliwość kąpieli jest dość dowolna, psa kąpie się zazwyczaj wtedy, kiedy jest brudny, nie rzadziej jednak niż raz na dwa miesiące. Choć często się sądzi, że kąpiel psa krótkowłosego nie jest konieczna, to pamiętać należy, że na jego sierści osiada nie tylko zwykły kurz, ale także mnóstwo różnego rodzaju środków chemicznych, które ją niszczą i wysuszają. Dlatego też psa trzeba kąpać, bo szampon je zmywa a balsam tworzy warstewkę ochronną przed ich agresywnym działaniem. Długotrwałe działanie środków chemicznych może spowodować problemy skórne: świąd, wypryski, stany zapalne. Do kąpieli używamy szamponów pielęgnacyjnych dostosowanych do aktualnych potrzeb sierści. W przypadku przesuszenia lub problemów skórnych będzie to szampon regenerujący, w przypadku problemów z kolorem - odpowiedni szampon intensyfikujący barwę. Bardzo wskazane jest użycie po kąpieli balsamu-odżywki, choć tego rodzaju kosmetyk kojarzony jest raczej z psami długowłosymi. W tym przypadku chodzi o odżywienie i uelastycznienie włosa, bo im będzie silniejszy tym mniej będzie się łamał i sypał. Przed kąpielą dokładnie moczymy sierść trzymając końcówkę prysznica blisko ciała psa, również wtedy, kiedy trzeba ją spłukać po myciu szamponem. Strumień wody kierowany z większej odległości odbija się od sierści i powoduje, że szampon dłużej się pieni i trudniej go wypłukać. Psa myjemy zawsze dwukrotnie odpowiednio rozcieńczonym szamponem a potem bardzo dokładnie płuczemy, również pod brzuchem, gdzie spływa powstała w czasie kąpieli piana. Szampon konieczne trzeba rozcieńczyć, bo skondensowany wcale nie myje lepiej, za to jego nadmiar bardzo trudno wypłukać. Pamiętajmy, że rozcieńczamy go tylko tyle, ile tego dnia zużyjemy, szamponu zmieszanego z wodą nie można przechowywać, bo z czasem traci właściwości myjące. Wśród ras gładkowłosych zdarzają się psy o niezbyt miłym, osobniczym zapachu skóry, które wymagają odpowiednio częstszego mycia. W tym przypadku wskazane jest użycie do kąpieli specjalnego szamponu niwelującego zapach skóry i sierści. Dwukrotnie umytą i dokładnie wypłukaną sierść odciskamy ręcznikiem i nakładamy na 2-5 minut balsam-odżywkę. Ponownie płuczemy. Po wytarciu ręcznikiem (z włosem, a nie pod włos) pies jest praktycznie suchy, w lecie może doschnąć na świeżym powietrzu, w chłodny dzień lepiej dosuszyć ją niezbyt gorącą suszarką, ponieważ gęsty podszerstek długo wysycha a nasi czworonożni przyjaciele łatwo się po kąpieli przeziębiają. Czystość bez kąpieli Jeśli z jakichś względów kąpiel jest niewskazana lub po prostu nie mamy na nią czasu, a pies zaczyna mało elegancko pachnieć, możemy odświeżyć jego owłosienie bez użycia wody. Przecieramy sierść frotową szmatką zwilżoną specjalnym lotionem, który ją odświeży i przywróci jej miły zapach. Można także naciągnąć warstwę waty na włosianą szczotkę, zwilżyć lotionem i wyszczotkować psa, zmieniając w miarę potrzeby zabrudzoną watę na czystą. Na koniec przecieramy sierść wilgotną szmatką, szczotkujemy i pies jest pachnący i czysty. Do wyczyszczenia sierści na sucho można zastosować również specjalne pudry czyszczące. Najwygodniejszy jest puder w aerozolu, bo można go łatwo i równomiernie rozprowadzić na sierści. Spryskujemy ją dobrze wymieszanym pudrem z odległości około 20 cm, następnie lekko masujemy, żeby lepiej rozprowadzić puder i pozostawiamy na kilka minut. Na zakończenie dokładnie psa szczotkujemy. Sierść jest czysta, pachnąca i bardziej puszysta. Ta metoda daje doskonałe rezultaty u psów o jasnej sierści. Na ciemnym, bardzo mocno przetłuszczonym owłosieniu puder może pozostawić białawy osad. Higiena Oprócz sierści, regularnej pielęgnacji wymagają także oczy, uszy, zęby, pazury, łapy i gruczoły okołoodbytowe. Wskazówki jak je pielęgnować znajdują się tutaj. Jak dobrać akcesoria oraz kosmetyki do potrzeb i rodzaju sierści: Akcesoria do pielęgnacji sierści kliknij tutaj Dobór kosmetyków do potrzeb i rodzaju sierści kliknij tutaj Epoch JASPER Przygotowanie sierści do wystaw polega przede wszystkim na utrzymaniu jej w idealnej kondycji, żeby była gładka, lśniąca, przylegająca i zdrowa. Psy krótkowłose nie mają wystarczająco dużo sierści, by przy jej pomocy można było coś ukryć lub nadsztukować. Być może dlatego wystawcy uznali, że pies o tego rodzaju owłosieniu może wejść na ring bez przygotowania. A nie jest to prawda. Głównym atutem wielu psów o krótkim włosie jest doskonała budowa anatomiczna i piękna muskulatura i właśnie to warto odpowiednio wyeksponować. Przede wszystkim trzeba psa bardzo dokładnie wyszczotkować, bo jeśli w jego sierści pozostaną martwe włosy, to na ringu będzie to bardzo widoczne. Cały martwy włos musi być dokładnie usunięty, wyczesujemy także nadmiar podszerstka wszędzie tam, gdzie jest to potrzebne dla poprawienia wyglądu psa, np. dla wysmuklenia szyi. Bardziej zaawansowani wystawcy mogą pokusić się o wykonanie zabiegów mających na celu podkreślenie sylwetki psa przez trymowanie. W tym celu stawiamy go na stole i przesuwając nożykiem trymerskim zgodnie z kierunkiem wzrostu włosa usuwamy tworzącą biały nalot martwą sierść i podszerstek zaczynając od szyi w dół, w stronę barków, potem wzdłuż grzbietu w stronę ud. Po tym zabiegu sierść będzie bardziej przylegająca. Ostateczny szlif najlepiej zrobić dwa dni przed wystawą. Chodzi tu przede wszystkim o nadanie sierści idealnej gładkości i elegancji. Wszystkie miejsca, w których schodzi się rosnący z różnych kierunków włos, muszą być delikatnie, z dużym wyczuciem wyrównane trymerem lub degażówkami. Zaczynamy od ucha wzdłuż szyi, wyrównujemy linie na klatce piersiowej, potem na kończynach przednich i tylnych a na końcu na pośladkach, wewnętrznej stronie ud i ogonie. Sierść na ogonie powinna być krótka, bez najmniejszego nawet frędzla. Podbrzusze musi być pozbawione wystających włosów a znajdujący się na końcu siusiaka pędzel bardzo ostrożnie obcięty. O to akurat warto dbać bez względu na to czy pies jest wystawiany, bo zasychający na nim mocz bywa źródłem niezbyt eleganckiego zapachu. Na zakończenie, jeśli trzeba, wyrównujemy sierść na krawędziach warg i uszu. Niektórzy wystawcy obcinają psu wąsy, ale ponieważ jest to bardzo ważny narząd czucia, nie powinno się tego robić. Przed wystawą koniecznie trzeba psa wykąpać, bo zakurzona i przetłuszczona sierść jest zszarzała, matowa i nie dodaje psu urody. Można to zrobić 2-3 dni przed wystawą, żeby sierść zdążyła się ładnie ułożyć. Jeśli kolor nie jest wystarczająco intensywny, warto do kilku poprzedzających wystawę kąpieli użyć szamponu intensyfikującego barwę. Nie wolno zapominać o łapach. Sierść na wierzchu łap powinna być wyrównana, żeby łapka była okrągła i zwarta. Pazury muszą być obcięte tak, żeby nie dotykały podłogi. Najlepiej zrobić to kilka dni przed wystawą, bo gdyby się zdarzyło przyciąć któryś z nich zbyt krótko, zdąży się wygoić. Włos między opuszkami palców musi być wycięty, czasem w tym miejscu tworzy się zbity filc, który uwiera przy chodzeniu i powoduje odleżynę. Trzeba go ostrożnie wyciąć a skórę posmarować maścią leczniczą. Jest to bardzo ważne, bo pies może kuleć i nie będzie w stanie odpowiednio zaprezentować się w ruchu. Jeśli wystawa odbywa się w hali, na gładkiej betonowej posadzce, pies może się ślizgać i mieć trudności z utrzymaniem równowagi. Istnieje specjalny balsam, który tworzy na opuszce warstewkę przeciwpoślizgową, zwiększa przyczepność i pozwala zlikwidować ten problem. Pamiętajmy, żeby psa nie zatuczyć, a labradory niestety dość łatwo nabierają sadełka. Zbędne kilogramy udaje się czasem ukryć u psów z bardzo obfitą sierścią, u psów krótkowłosych każdy nadmiar tkanki tłuszczowej widać jak na dłoni. Nadwaga powoduje, że pies traci proporcje, elegancję i sportową sylwetkę, a przecież labrador to pies myśliwski, od którego wymaga się sportowej sylwetki, sprawności i dobrej kondycji. Łączy się to z koniecznością odpowiedniego wytrenowania psa, choć to akurat dotyczy wszystkich ras. Pies na wystawie musi biegać sprężyście i bez wysiłku, z wysoko podniesioną głową, bo tylko wtedy liczyć na sukces. Niestety wielu wystawców zupełnie o tym zapomina. Przed wejściem na ring Pół godziny wcześniej idziemy z psem na mały spacer, żeby się rozruszał i załatwił potrzeby fizjologiczne. Sierść będzie się wspaniale prezentowała, jeśli przed wejściem na ring starannie ją wyszczotkujemy i pryskamy odżywką nabłyszczającą. Przed użyciem pojemnik z odżywką należy dobrze wstrząsnąć, bo olejki zazwyczaj osadzają się na jej powierzchni. Jeśli jej nie wymieszamy istnieje ryzyko, że w miejscu pierwszego "psiknięcia" na sierści powstanie tłusta plama. Jeśli w oczekiwaniu na wejście na ring trochę z psem pobiegamy wprawimy go w doskonały nastrój i będzie się lepiej wystawiał. Teraz już tylko sprawdzamy czy nie ma śpiochów w oczach, zakładamy stonowaną z barwą sierści ringówkę, po czym energicznym krokiem wchodzimy na ring. Powodzenia! Uwaga Regulamin wystaw psów rasowych precyzuje: „Zabronione jest traktowanie szaty, skóry i nosa jakimikolwiek środkami, które zmieniają ich strukturę, kolor lub stan. Dopuszcza się jedynie strzyżenie, trymowanie, czesanie i szczotkowanie.” Wystawa jest konkursem piękności, nie da się ukryć, że większość psów jest przygotowywana przy pomocy różnego rodzaju kosmetyków i zabiegów podkreślających lub poprawiających urodę. Jest to wiedza bardzo pilnie strzeżona, zdobywa się ją przeważnie metodą prób i błędów, dlatego zdecydowaliśmy się początkującym wystawcom to i owo podpowiedzieć. Zajrzyjcie do zakładki "Wystawy-jak poprawić urodę?" Ilość odwiedzin na tych stronach dowodzi, że ten temat budzi bardzo duże zainteresowanie. Decyzja: poprawiać czy nie poprawiać, należy wyłącznie do właściciela. Tym, którzy się na to decydują radzimy: wypróbujcie wcześniej i nabierzcie wprawy, kosmetyków używajcie w domu a nie na wystawie, chyba, że w namiocie, zawsze dyskretnie i z umiarem. Powrót

fot. Adobe Stock Ten silny aktywny pies o mocnym kośćcu i przyjaznym charakterze ma wielu wielbicieli. Trudno nie pokochać, najpierw nieporadnego żywiołowego szczeniaka, a potem przyjaznego, wiernego, nie stroniącego od pieszczot labladora. Psy tej rasy mają same zalety i tylko jedną wadę - trudno zapanować nad ich łakomstwem. Przygotuj plan żywienia Aby ustrzec psa przed nadwagą od początku przestrzegaj planu żywienia. Właściwie karmiony pupil nie będzie ani za chudy, ani za gruby. Niezbyt wyraźnie widoczne żebra powinny być wyczuwalne pod skórą. Szczeniak w wieku 8-12 tygodni powinien dostawać 4 posiłki dziennie w wieku 3-7 miesięcy - 3 posiłki w wieku 7-12 miesięcy - 2 posiłki Pies powyżej 1 roku -1-2 posiłki powyżej 8 lat - 2-3 posiłki Nie utuczysz psa, jeśli 60 proc. posiłku będą stanowiły warzywa (marchew, buraki), a 40 proc. mięso. Dietę warto wzbogacać białym serem, od czasu do czasu jajkiem. Po pierwsze nie kuś Zjadanie tego, co uda się znaleźć to naturalny instynkt, który pozwalał przeżyć dziko żyjącym psom. Zwierzęta domowe są karmione regularnie, ale mimo to mają wewnętrzny przymus uzupełniania diety, tym co uda się znaleźć czyli niegdyś upolować. Każda zakończona sukcesem akcja jedynie wzmacnia nawyk czworonoga do poszukiwania smacznych przekąsek. Doskonały węch dodatkowo stymuluje psa do wszelkiego rodzaju szperania. Dlatego, przede wszystkim nie zostawiaj jedzenia bez nadzoru, szczególnie, jeśli znajduje się ono w zasięgu psa. Pamiętaj także, by nie karmić psa przy stole, ani nie dawaj mu jeść z własnego talerza. Komenda - "nie" Jeśli pies posuwa się do kradzieży w twojej obecności warto wzmocnić komendę "nie rusz" odpowiednim działaniem, które odstraszy czworonoga. Można np. spryskać mu pysk wodą lub tuż za nim rzucić coś, co wywoła nieprzyjemny hałas, np. pęk kluczy. Gdy nie ma nas w domu warto posłużyć się drobną prowokacją. Jak to zrobić? Na blacie stołu pozostawiamy kawałek kiełbasy czy innego produktu ale "obudowujemy" go pustymi puszkami po napojach czy innymi przedmiotami, które poruszone wydadzą zaskakujące dźwięki. Jeśli pies zdecyduje się zwinąć smakołyk porozrzuca przedmioty stanowiące pułapkę, które spadając na podłogę spowodują niemiły hałas. Większość psów rezygnuje z podkradania jedzenia po takiej nauczce. Ale czasem ćwiczenie trzeba kilkakrotnie powtórzyć zmieniając przedmioty i zastawiając pułapkę w różnych pomieszczeniach. Pies powinien się w końcu nauczyć, że lepiej nie szukać pożywienia poza własną miską. Ostateczność - kaganiec W ekstremalnych przypadkach, gdy pies nieustannie zbiera jedzenie, zwłaszcza podczas spaceru, lepiej założyć mu kaganiec niż narazić na zatrucie. Pomoże mu to odzwyczaić się od nawyku zbierania resztek i jeśli dołączymy do tego naukę posłuszeństwa, osiągniemy sukces. Ale uwaga! Pies nie powinien być w kagańcu dłużej niż dwie godziny, a im krócej, tym lepiej.

DZjtnQQ. 269 418 108 367 50 282 53 156 428

labrador 3 miesiące zdjęcia